dinsdag 21 februari 2012

tentoonstelling 001


11 februari t/m 14 april 2012
OPENingstentoonstelling NP3.tmp
Daan Samson
Anno Dijkstra
Willum Geerts
Wouter Huis
OPEN: woensdag tot en met zaterdag
13.00 – 18.00 uur en op afspraak


met dank aan:
Emmaplein Foundation / J.B. Scholtenfonds
Mondriaan Fonds / Kunstraad Groningen 
Gemeente Groningen / Provincie Groningen
NP3.tmp
Kolendrift 13
9712 MT Groningen
hier@np3.nu
050-3138260
www.np3tmp.blogspot.com
www.np3.nu

vrijdag 10 februari 2012

The Artists: Anno Dijkstra

Anno Dijkstra

Ik was getuige van de hongersnood in Ethiopië, ik keek thuis televisie.
Wat is een herinnering aan een televisiebeeld. Een beeld waarbij je niet direct betrokken ben, dat als een flits aan je voorbij schiet, immaterieel, ongrijpbaar, zonder locatie, zwevend door de ether. Ik kan niet terug gaan naar de plek. De tv in mijn woonkamer is de plaats waar ik getuige ben geweest maar de tv laat inmiddels al weer ander zaken zien en in de woonkamer verwijst niets naar het drama.
Vacuüm.
Een media icoon is onaantastbaar, van iedereen, je kunt je er niet persoonlijk mee verhouden. Maar die persoonlijke band heb ik wel, ik kan me nog erg goed de schok herinneren bij het zien van de executie in Vietnam. Het obsedeert me dat wanneer je ergens bij bent geweest je een natuurlijke verbintenis hebt met het drama. Maar wanneer je getuige bent geweest via media, dan vervalt dat en ontstaat er een vacuüm

niet hier, niet nu

"Television is the first truly democratic culture -- the first culture available to everyone and entirely governed by what the people want. The most terrifying thing is what people do want." [Clive Barnes, "New York Times," Dec. 30, 1969]

Sinds mensenheugenis herdenkt en herinnert de mens. Uit angst te vergeten maakt hij de herinnering zo fysiek mogelijk en plaatst hij beelden: piramiden, gedenkstenen, triomfbogen en standbeelden, stevig vastgeklonken aan een specifieke plek. Herinneren in hard en zwaar steen en metaal. Waar de gebeurtenis zou kunnen wegzakken in de geschiedenis, vergeten kan worden, blijft het monument onverwoestbaar op zijn plaats, volhardend in zijn taak te blijven doen herinneren: vergeet mij niet, hier is het gebeurd.
Soms slagen de monumenten zo goed, dat zij hun doel voorbij schieten. De piramiden zelf zijn belangrijker geworden dan de herinnering aan de Farao’s die erin begraven liggen. Wie kent nog de precieze betekenis van Stonehenge? Toegepaste kunstwerken worden met terugwerkende kracht autonoom.

De afgelopen eeuw bracht de wereld een enorme technologische ontwikkeling: fotografie, boekdruk en film maakten het beeld al eerder reproduceerbaar, in de twintigste eeuw werd dit beeld middels televisie en internet bovendien voor velen beschikbaar. Aanvankelijk had het televisietoestel of de desktop computer, als doorgeefluik van het vluchtige beeld, nog een fysieke plaats in kantoor of woonkamer. Tegenwoordig is het bewegend beeld overal om ons heen: op flatscreens in winkels, cafés en wachtkamers, in bussen, treinen, vliegtuigen en auto’s, op straat en langs de snelweg, of in je tas of binnenzak, als laptop, mobiele telefoon, iPod of eBook. Er bestaan zelfs prototypen van kledingstukken die fungeren als beeldscherm.

Op deze wijze zijn wereldgebeurtenissen live te volgen: hongersnoden, genocide, staatsgrepen en oorlogshandelingen zijn per direct met een afstandsbediening beschikbaar. De mediabeelden die op deze wijze worden doorgegeven werken eigenlijk hetzelfde als de fysieke monumenten: zij doen ons herinneren. Maar waar de standbeelden en triomfbogen standvastig op hun plek blijven, worden door de media, kranten, televisie, internet, met enorme kracht beelden van nu en het recent verleden rondgestuwd over de wereld. Deze beelden hebben geen fysieke plek meer, ze komen naar eenieder toe, er is geen ontkomen aan. De media hebben het oog enorm opgerekt, en zij brengen nauwelijks hiërarchie aan in de beelden die zij rondpompen: oorlogsleed, porno, realitysoap, aardbeving, spelletjesshow en homevideo worden hand in hand de ether en het internet ingeslingerd.

Sommige beelden branden zich zodanig vast op ons netvlies, dat ze tot ons collectief bewustzijn zijn gaan behoren. Het door napalm getroffen Vietnamese meisje Kim Phuk bijvoorbeeld, of de foto van een Chinese jongeman met een tas in zijn linkerhand, staande voor een rij van vier tanks op het Plein van de Hemelse Vrede. Of –iets banaler- de opwaaiende jurk van Marilyn Monroe. Deze beelden werken als een symbool voor een gebeurtenis of persoon, zij worden iconen.
Eigenlijk zijn zij de moderne monumenten. Steen en brons, vastgenageld aan een plek, is vervangen door de herinnering aan een vluchtig beeld dat rondzweeft over de wereld, eigenlijk is losgeweekt van plaats en tijdstip. Niet hier, niet nu.

Maar deze mediabeelden doen ons niet alleen herinneren en herdenken, ze doen meer dan dat: ze maken ons deelgenoot van de gebeurtenis. Waar fysieke monumenten ons met relatief veilige eerbied doen terugkijken, maken de voor eenieder beschikbare media-beelden ons uiteindelijk tot getuige van de ramp.
Het Wir haben es nicht gewüsst. is een onmogelijkheid geworden. Hongersnoden, kinderarbeid of vrouwenhandel vinden hun oorsprong in mondiale machtsverhoudingen en economische systemen; mede in ons, dus.
De technologie maakt ons dit alles bekend. Wie niet weet, kan dat alleen bereiken door bewust weg te kijken, zich te onttrekken aan de enorme informatiestroom van beelden en feiten. De beelden die de media ons onmiddellijk aanreiken verbinden ons per direct met het slachtoffer, maar ook met de dader; met de daad zelf. Maar is wie wel weet, maar niets doet, dan ook in principe medeplichtig?
De situatie brengt de mens hiermee een pijnlijk dilemma. De media verschaffen ons een alziend oog, alwetendheid, een Godsperspectief. Als ware wij God kijken we neer op de wereld, en zien alles, inclusief alle leed. Maar dit perspectief verschaft ons nog geen macht (laat staan almacht), het maakt ons niet tot God, half-god, zelfs niet tot held. Hoogstens maakt het ons een goedbedoelend mens.

De loodzware, in steen opgetrokken, standvastige, niet van hun plaats te tillen monumenten naast de beelden die via de media tot ons vliegen, vluchtig, overal aanwezig, maar die zich niettegenstaand –herhaling na herhaling- vastbijten in onze psyche. Beide doen ze getuigenis van dezelfde zaken, appelleren aan dezelfde emoties en vragen over schuld, verantwoordelijkheid, collectieve identiteit, maar tegelijkertijd zijn ze in enorm contrast met elkaar.

Het is juist dit contrast –en deze overeenkomst- die beeldend kunstenaar Anno Dijkstra bovenmatig interesseert, en wat ook de kern vormt van zijn werken. Het spanningsveld tussen de beelden van de media en de fysieke ijkpunten van de herdenking –de monumenten- gelden in zijn werk als artistiek/inhoudelijk startpunt, maar ook als speelvlak, waarbinnen zijn werken zich afspelen.
Anno Dijkstra maakt kopieën van beelden die onuitwisbare indruk op hem hebben gemaakt. Fysieke, driedimensionale kopieën -sculptuur- van vluchtige, tweedimensionale beelden. Een dergelijke kopie te maken is nog niet eenvoudig: maatvoering is moeilijk af te lezen van een foto; compositie, camerastandpunt en kadrering moeten uiteindelijk weggefilterd om te kunnen komen tot een ruimtelijk beeld.
In eerste instantie boetseert Dijkstra het beeld in plasticine, een industriële, synthetische kleisoort, die als bijzondere eigenschap heeft dat deze nooit droogt. Het is een traag proces, een onderzoek naar maatvoering en anatomie –eigenlijk klassieke sculpturale kwesties-, en vooral heel veel kijken.

Eigenlijk loopt hij in dit proces langzaam achterwaarts terug in de tijd: waar de cameraman van de werkelijke gebeurtenis een beeld schepte [of minder eerbiedwaardig: een plaatje maakte], en de media vervolgens dit beeld ontkoppelde van gebeurtenis, plaats en tijd en het de wereld in stuwde, doorloopt de kunstenaar hetzelfde proces andersom. Om uiteindelijk weer uit te komen bij het werkelijke, fysieke, driedimensionale beeld.
Het proces verzet zich tegen de vluchtigheid. Dit beeld, wat hier nu voor je staat, dat zich werkelijk met de beschouwer verhoudt, dit beeld kun je niet uitzetten. Je kunt niet van kanaal wisselen, wegzappen naar een spelletjesshow of een ander URL kiezen. Het staat hier en nu.

De beelden zijn virtuoos geboetseerd in het plasticine, maar in details niet volledig af. De esthetiek van de werken is in continu strijd met de tragiek –soms gruwelijkheid- van de scènes. Het is een spanningsveld tussen aantrekken en afstoten.
De beelden uit het [recent] verleden worden in gekopieerde vorm geplaatst in de tentoonstellingsruimte. Op deze wijze zet Anno Dijkstra ze eigenlijk terug in het heden, én in de toekomst. Hij noemt ze dan ook voorstellen, of proposals, waardoor ze meer lijken te zeggen over wat nog zou kunnen gebeuren, dan over wat is geweest. Het feit dat de industriële klei nooit droogt, dat de figuren hiermee veranderlijk blijven, dat zelfs de bezoeker van de tentoonstellingsruimte een duimafdruk in de sculptuur zou kunnen achterlaten, spreekt hierbij boekdelen.

De tentoonstellingsruimte is een relatief veilige plek. De beschouwer heeft de keuze gemaakt hier te zijn, hij kiest te kijken. De museale wanden zijn bijzonder geschikt om werken aan op te hangen, of installaties te kadreren, maar ook onttrekken ze de kunst aan de blik van de buitenwereld én vice versa: bekijkt men hier de kunst, dan is de rest van de wereld onzichtbaar gemaakt. Het museum als reservaat. Hier raken kunst en werkelijkheid niet met elkaar verstrikt.

Soms treedt Anno Dijkstra met zijn werken buiten het reservaat, in de openbare ruimte. Om praktische, maar ook inhoudelijke redenen worden ze dan harder. Het zachte, altijd voorlopige materiaal plasticine, maakt plaats voor gips, polyester of zelfs brons. Deze werken zijn geen voorstellen meer, hij noemt ze misplaatsingen. Een understatement wellicht: de beelden die Dijkstra hierbij gebruikt, gaan alles en iedereen aan, maar wat doen ze in hemelsnaam juist op deze plek?
Trinity Site, het Amerikaanse monument voor de allereerste proeven met atoomexplosies, wordt zorgvuldig in gips nagebouwd in een buitenwijk van Gent. Een hongerend kind uit Ethiopië wordt in brons gegoten en duikt op in de binnenstad van Madrid. Toeristen laten zich graag met het aandoenlijke beeld fotograferen, met een blik vol mededogen. Een polyester kopie van het Vietnamese meisje Kim Phuk, juist door napalm getroffen, staat enige tijd in een buitenwijk van Hoorn, om later verschillende plekken in Gdansk aan te doen. Een weer in brons gegoten schaalmodel van een atoomexplosie wordt geplaatst op een groenstrook naast een uit de jaren zeventig stammend flatgebouw in Haarlem.
De reacties die de misplaatsingen bij omwonenden en toevallige passanten oproepen zijn bijzonder divers. Sommigen ontfermen zich over de beelden, door bijvoorbeeld het naakte Vietnamese meisje aan te kleden voor de koude winternachten. Anderen verwonderen zich alleen: waar ken ik dit beeld toch van? Ook roepen de misplaatsingen verontwaardiging en zelfs agressie op: waarom nu, waarom hier? Wat geeft de kunstenaar het recht mij hiermee, binnen mijn eigen domein, te confronteren? Dat precies dezelfde beelden te pas en te onpas door het televisietoestel heen de huiskamer [bij uitstek het persoonlijk domein] worden ingeduwd, wordt klaarblijkelijk als minder confronterend ervaren.

De publieke ruimte is een ruimte waarin veel verschillende en ongelijksoortige belangen bijeenkomen, en niet zonder onderlinge strijd. Belangen van burgers alleen al zijn regelmatig met elkaar in conflict; de vrijheid van het ene individu leidt al snel tot de beperking van een ander.
Maar het is nog veel voller in de openbare ruimte: het individuele privé belang, het gemeenschappelijke, publieke belang en het commerciële, kapitalistische belang verkeren enerzijds in een voortdurende onderlinge strijd, terwijl ze anderzijds ook steeds moeilijker van elkaar te onderscheiden zijn. Publieke voorzieningen worden gesponsord door bedrijven of zijn in handen van privé-personen of multinationals. De openbare ruimte is vergeven van informatie, in woord én beeld, maar de grens tussen gesponsorde mededeling, reclame en feitelijke informatie wordt steeds onduidelijker.
Zolang kunst een bescheiden rol speelt in deze omgeving, zo abstract is dat niemand er werkelijk aanstoot aanneemt, voldoet aan het beeld wat men van hedendaagse beeldende kunst heeft, zolang deze kunst esthetisch is en de toevallige passant behaagt, vindt zij haar plek wel in deze omgeving. Maar is binnen dit vaak chaotische krachtenveld eigenlijk wel ruimte voor kritische kunst? Voor werken die omstanders op het verkeerde been zetten, die hun directe omgeving maar ook sociaal/maatschappelijke ontwikkelingen kritisch bevragen?

In het overvolle publieke domein lijkt geen ruimte te zijn voor werkelijke reflectie. Niettemin plaatst Anno Dijkstra zijn beelden in dit domein, en veroorzaakt op een bijzonder directe, fysieke wijze misschien eerder een ontmoeting met het beeld, dan een confrontatie. Eén op één staat het voor je. Hier en nu.

martijn lucas smit, 2009

The Artists: Wouter Huis

Wouter Huis



The characters and events depicted in this photoplay are fictitious, any similarity to actual persons, living or dead, is purely coincidental.

Wouter Huis shifts the limits of mental and architectural space, the borders of private and public space, delving into the elusiveness of almost-invisible ‘random’ details, such as the “touchy” pairing of corners, or the ambiguity of black matter. Huis creates minimal objects, interactive (video) installations, photographs and (performative) screenings, and makes interventions in exhibitions and public spaces. He questions (un)conscious methods of categorization, (re)presentation, projection, inversion, contradiction, coincidence and literality/shifting by focussing on small and (so-called) objective changes in space.

The Artists: Willum Geerts

Willum Geerts



Within the context of my multidisciplary work I share my astonishment about our absurd everyday life and ask the viewer to re-address the complex world around us. I enlarge the banal by isolating it from its regular context, mixing it with apparent opposites and by adding dramatic, theatrical elements to it.
The extreme amount of possibilities offered by our present society, overwhelms, frightens, fascinates and inspires at the same time, together with the enormous flow of information poured over us daily by the various media.
My focus lies especially on the various ways we, as collective, try to handle this complexity on different levels.
On the one hand we create this complexity through ingenious, manipulative strategies and mechanisms, as by commercial business and politics. Archetypes, cliches, entertainment, artificiality and predefined structures form the powdered wool that is pulled continiously over our eyes.
On the other hand is the individual that deals with this chaos of constant impulses and tries to canalize these by conforming, losing oneself in material solace or falling into conditioned behavior. With superficiality, alienation, passiveness and banalities as a result.
I identify but do not judge, I leave that to the viewer. I consciously don’t take sides. Every position has its own inherent qualities. Based on the social psychological phenomenon that occur, I step into the spin doctor’s costume, the other moment into the one property of the party-pooping nihilist.

The Artists: Club Oklahoma en Floris Maathuis

Club Oklahoma  en Floris Maathuis

Doordat in onze informatiemaatschappij vrijwel alles wordt opgeslagen en kan worden gekoppeld, worden persoonlijke gegevens steeds vaker gebruikt voor oneigenlijke doeleinden. Club Oklahoma is een onderzoek naar de mechanismen daarachter en de gevolgen ervan. Er wordt geprobeerd wordt zoveel mogelijk privacy gegevens over de  bezoekers te verzamelen en die informatie in een theatrale setting volledig uit zijn context te trekken.
Dat gebeurt in een experimentele mengvorm van sociaal netwerk, computerspel, kunstwerk en performance. Bezoekers worden lid van Club Oklahoma door een blauw blokje met een RFID chip erin te kopen. Daarmee heb je toegang tot een aantal mysterieuze blauwe monolieten met daarin telkens een korte, leuke interactieve installatie. Hierin worden aldoor kleine stukjes informatie aan je ontfutseld. Die geven ons, gecombineerd met wat we op internet kunnen vinden, uiteindelijk een vrij uitgebreid digitaal profiel van de bezoeker. Die profiel gegevens komen, al dan niet in gemanipuleerde vorm, terug bij de bezoeker in door ons gecontroleerde situaties. Op die manier proberen we de grens tussen digitale en echte wereld te onderzoeken en te manipuleren en daardoor te laten zien dat die zeker niet absoluut is.
De eerste versie van Club Oklahoma heeft in augustus 2010 gedraaid op het Noorderzon festival te Groningen. Het (tussen)resultaat was een persoonlijk “informatietheater” voor elke bezoeker, op de grens van de digitale en de echte wereld. Dat gaf een unieke kijk in de keuken van internet, zowel voor de bezoeker als voor ons. Club Oklahoma zoals het nu gemaakt is, moet vooral gezien worden als een eerste fase in een ontwikkel proces. Uiteindelijk was Noorderzon voor ons een laboratorium waarin heel veel uitgeprobeerd en onderzocht is. Met de resultaten kan een volgende fase van de ontwikkeling in worden gegaan. Het is de bedoeling dat “Oklahoma 2.0″ voorjaar 2012 gepresenteerd wordt.

The Artists: Daan Samson

Art Babes series of Jeronimus van Pelt and Daan Samson 2011

Daan Samson, a “prosperity artist” and guru of shameless self-promotion(blog category usually reserved solely for our own production) never ceases to entertain and to astonish. The idea for his latest project was born out of intense intellectual & creative struggle… and some urgent material needs. In order to pimp up his Rotterdam HQ, Daan approached numerous producers of luxury domestic appliances, finding plenty who were willing to make sacrifices for the benefit of the arts, the economy and the artist’s personal welfare.
And so the Parade of Exchange and Gain, with plenty of desirable lifestyle goods (including enormous leaf blowers, sleek red kitchen, sexy fitness equipment or bright winter-sport roof cases) will proceed this Saturday through the Dutch city of Groningen, starting @ 5pm in the city centre and following the attached itinerary. After the parade and a short exhibition, all luxury items will find a permanent place within the artist’s residence in Rotterdam.

The DJ's: DJ Fabelhaft und Der Nachtbaerinen

DJ Fabelhaft und Der Nachtbaerinen at MOBi FEST!

The DJ's: Radboud Mens

Radboud Mens at MOBi FEST!

zaterdag 4 februari 2012

Praaltocht van koers en oogst


17.00: vertrek NP3.nu, Hofstraat 21, Groningen
18.00:  aankomst NP3.tmp, Kolendrift 13, Groningen

actieve route:

1 Startpunt: Hofstraat 21
2 St. Walburgstraat
3 Kreupelstraat
4 Grote Markt
5 Oude Boteringestraat
6 Oude Boteringestraat/Rode Weeshuisstraat
7. Oude Boteringestraat / Broerstraat
8. Oude Boteringestraat / Butjesstraat
9. Oude Boteringestraat / Hardewikerstraat
10. Boteringebrug
11. Nieuwe Boteringestraat / Ossenmarkt
12. Nieuwe Boteringestraat / Zuidekerkstraat
13. Zuiderkerkstraat / Nieuwe Ebbingestraat
14. Nieuwe Ebbingestraat / Korenstraat
15. Korenstraat / Boterdiep
16. Boterdiep
17. Boterdiep / Open Lab Ebbinge terrein
18. Eindpunt: Kolendrift 13



vrijdag 3 februari 2012

OPENiNG NP3.tmp



Zaterdag 11 februari 2012
NP3.tmp OPENt haar deuren!

NP3.tmp is de nieuwe, derde en flexibele projectruimte van NP3 voor aanstekelijke en energieke wisselwerkingen, nieuwe innovatieve ideeën, experimenten, presentaties en onderzoeken.

Programma OPENingsmanifestatie:
- tijden bij benadering -
Daan Samson - Praaltocht van koers en oogst
17.00 vertrek NP3.nu, Hofstraat 21, Groningen
18.00  aankomst NP3.tmp, Kolendrift 13, Groningen
Voor route zie www.np3tmp.blogspot.com / www.np3.nu

18.00 OPENingsperformance
Willum Geerts - It's About Time
18.00 - 20.00 OPENreceptie - entree gratis
18.00 - 22.00 OPEN MOBi ateliers
20.00 - 00.00 OPENfeest - entree 5 euro incl. consumpties
met optredens / performances:
Club Oklahoma en Floris Maathuis
The Geert Wilders
Cosmic Spring
Radboud Mens

11 februari t/m 14 april 2012
OPENingstentoonstelling NP3.tmp
Daan Samson
Anno Dijkstra
Willum Geerts
Wouter Huis
OPEN: woensdag tot en met zaterdag
13.00 – 18.00 uur en op afspraak

met dank aan:
Emmaplein Foundation / J.B. Scholtenfonds
Mondriaan Fonds / Kunstraad Groningen 
Gemeente Groningen / Provincie Groningen
NP3.tmp
Kolendrift 13
9712 MT Groningen
hier@np3.nu
050-3138260
www.np3tmp.blogspot.com
www.np3.nu

======================================

Zaterdag 11 februari 2012  
MOBi OPENt haar deuren!
MOBi biedt 1.000 m2 fysieke ruimte aan:
- zes ruime ateliers
- de expositie- en projectruimte NP3.tmp

MOBi ateliers
De 6 ateliers op de bovenverdieping bieden 14 jonge kunstenaars ruimte om te werken, te ontwikkelen, te innoveren en te experimenteren.

OPEN MOBi ateliers van 18.00 -  22.00 uur!
Snow (Adri Schokker / Ruben Boxman)
Viesueel Geweld (Gerrald van der Kolk / Willemijn van Arnhem)
WERC (Olav Huizer / Jelle Valk / Joachim de Vries / Joachim Rümke)
Waanzin Producties (Marcel de Vries)
Natasha Taylor
Egmar Irausquin
willemijnswerk (Willemijn Overmars)
MOBi projectatelier:
Young Grunn Ontwerpers (YGO)
Jauke van den Brink en Jetske de Groot

met dank aan:
Gemeente Groningen
Provincie Groningen
Nijestee
AV Architectuur
Buro de Maten
De Boer Staalbouw
Groningse Nieuwe

MOBi
Kolendrift 13
9712 MT Groningen
hallo@wijzijn.mobi
www.wijzijn.mobi